Skończyłem czytać Muzę i co mam powiedzieć brak mi słów. Muza to niesamowita historia, która dostarczy wam wiele emocji nie będę zdradzać jakich, bo to wy musicie je odkryć. Książka ta opowiada historię Odelle oraz historię Oliwii, te 2 historie przeplatają się co moim zdaniem jest genialnym rozwiązaniem, ponieważ można poczuć się jak naprawdę w serialu tego typu gdy zakończenie szokuje i chcesz koniecznie oglądać dalej, ale musisz czekać, bo jeszcze nie ma nowego odcinka, ale wszystko sprowadza się do jednego, tajemnicy obrazu. Przedstawiona zagadka obrazu nie jest banalna, oczywista.. książka zaskakuje do samego końca, a jej poziom jest cały czas zachowany. Bohaterowie są tak świetnie wykreowani, że można poczuć się z nimi związanymi od samego początku przynajmniej ja się tak z nimi związałem, nie znalazłem tu żadnej postaci bezbarwnej wszyscy są jacyś, nieoczywiści jak prawdziwi ludzie. Natepnym aspektem jest styl Jessie Burton, który jest rewelacyjny, jest taki poetycki, a z drugiej strony tak łatwy w  odbiorze i przyjemny. Dodatkowo przekład pani Agnieszki Kuc, który jest tak dobrze zrobiony co tylko jeszcze bardziej nam umila czytanie. No i oczywiście unikatowe wydanie chyba każda "okładkowa sroka" nie przejdzie obojętnie wobec tej okładki. Czy polecam? Zdecydowanie jest to pozycja godna uwagi i nie umiem opisać to jak dobrze spędziłem ten czas z tą książka. Na koniec moje 2 ulubione cytaty : "Dlaczego jesteśmy tak bardzo uwięzieni w godzinach i minutach codzienności ? Dlaczego nie potrafimy pójść dalej, żyć tym, czego nie możemy dosięgnąć?" oraz "Ale czy naprawdę istnieje coś takiego jak kompletna historia albo artystyczny sukces?Odpowiednie spojrzenie w lustro? Wszystko zależy od tego gdzie pada światło."